20 ـ ئەسىرنىڭ 30 ـ يىللىرىدىكى جەنۇبىي جياڭشى رايونىدا، جۇڭگو ئىنقىلابىنىڭ» قىزىل بۆشۈكى« دەپ ئاتالغان بۇ جايدا، مۇنداق بىر ئانا بار ئىدى، ئۇ سەككىز ئوغلىنى ئىلگىرى ـ كېيىن بولۇپ قىزىل ئارمىيەگە كىرگۈزۈپ، جەڭ مەيدانىنىڭ ئالدىنقى سېپىگە ئاتلاندى. ئەمما ئۇرۇش رەھىمسىز بولغاچقا، ئاكا-ئۇكا ئالتە كىشى ئارقا-ئارقىدىن قۇربان بولدى، چوڭ ئاكىسى ياڭ دانيۇ ۋە ئۇنىڭ كىچىك بالىلىرىلا قالدى. مەنزى دانيۇۋنىڭ قىسمىنى تېپىپ، ئاكىسىنىڭ قول ئاستىدىكى ئاددىي ئەسكەرگە ئايلاندى، ھەر بىر مەيدان جاپالىق جەڭ ئارقىلىق يېڭى ئەسكەر مەنزەينى تېز سۈرئەتتە ھەقىقىي جەڭچىگە ئايلاندۇردى. ئەڭ ئاخىرقى جەڭ باشلاندى، چوڭ قىسىمنىڭ بىخەتەر چېكىنىشىنى قوغداش ئۈچۈن، ياڭ دانيۇ ئىنىسى مەنزەي ۋە بارلىق سەپداشلىرىنى باشلاپ، تاكى ئوق ـ دورا، ئوزۇق ـ تۈلۈك ئۈزۈلۈپ قالغانغا قەدەر قانلىق جەڭ قىلدى.قەھرىمان كۆز ئالدىدا يامغۇردەك يېغىۋاتقان ئوق بىلەن قاپلانغان جەڭ مەيدانى بار ئىدى، ئەمما قەھرىماننىڭ كەينىدىن يۇرتىدىكى كەنت يەنىلا تىنچ، خاتىرجەم ئىدى، مەيىن شامالدا ساپسېرىق شالدىن شىلدىرلىغان ئاۋاز ئاڭلىنىپ تۇراتتى، ياشىنىپ قالغان بىر ئانا كەنت بېشىدىكى چىغىر يولدا غېرىبلىق بىلەن قاراۋۇللۇق قىلىۋاتاتتى...بۇ فىلىم جياڭشىنىڭ جەنۇبىي جياڭشى رايونىدىكى ھەممە ئادەم بىلىدىغان« سەككىز ئوغۇلنىڭ ئارمىيەگە قاتنىشىشى» دېگەن ھېكايىگە ئاساسەن ئۆزگەرتىپ ئىشلەنگەن. ئۇرۇش ئىس ـ تۈتەكلىرى قاپلىغان يىللاردا، مىليونلىغان خەلق ئىنقىلابىي ئۇرۇشقا ياردەم بېرىشكە ئاتلىنىپ، بارلىقىنى بېغىشلىدى. ئاشۇ شەپقەتسىز يىللارنىڭ ئىخچام كۆرۈنۈشى بولۇش سۈپىتى بىلەن، قان بىلەن گۆشتەك قېرىنداشلىق مېھرى، ئايرىلمايدىغان قېرىنداشلىق مېھرى، ساداقەتمەن ئائىلە ئەھۋالى.... سانسىزلىغان داۋالغۇپ تۇرىدىغان، ئايرىۋەتكىلى بولمايدىغان ھېسسىيات فىلىمگە مۇجەسسەملىنىپ، تىللاردا داستان بولغۇدەك، مەڭگۈ ئۆلمەس قەھرىمانلىق مېلودىيەسى ياڭرىتىلدى. [ بولدى ]